Bardzo ciekawa propozycja zachodnioeuropejskiego kina grozy z lat 90-tych. Właściwie to jedna z ciekawszych. Od Michaela Soavi oglądałem póki co tylko "The Church" wydany 5 lat wcześniej i był to po prostu niezły film. Ten jest jednak lepszy, dużo ciekawszy i bardziej przemyślany.

Przede wszystkim jest to interesujące, nietypowe podejście do filmów o zombiakach i wyjątkowy główny bohater, jakiego nie znajdziecie w żadnym innym filmie o tej tematyce. Tutaj zombiaki są tak naprawdę tylko tłem pod ważniejsze, głębsze przemyślenia, które dotykają głównego bohatera, a podczas seansu również i nas. Prawda jest taka, że w końcowej części filmu można się już w tym pogubić, jest sporo niedopowiedzenia, pytań bez odpowiedzi... wszystko to sprawia, że z chęcią obejrzę już niebawem ten film po raz drugi, by zaczerpnąć z niego jeszcze więcej.

Warstwa treściowa jest niewątpliwie bogata, z drugiej strony podana w ciekawy sposób. Nie jest to typowe kino grozy. Kiedy straszy, to robi to w raczej klasyczny sposób i przypomina te starsze horrory... ale z drugiej strony to mamy tu też porządną dawkę makabry okraszonej czarnym humorem. Bohaterzy potrafią się śmiać w sytuacjach, które wypadawałoby się, że do najzabawniejszych nie należą, ale też na odwrót - biorą na poważnie coś, co rzucone było mimochodem. Dlatego sprawia to, że tak łatwo się w tym pogubić.

Mimo to, kreacja bohaterów jest godna uznania, każdy z nich jest inny, a jego sylwetka charakterystyczna. Postać Gnaghiego jest na tyle absurdalna, że świetnie wpasowuje się w ten pokręcony twór. Muzyką się strasznie jaram, to jak najbardziej moje klimaty.

I co tu więcej powiedzieć, nie mogę doczekać się następnego seansu i być może podwyższenia swojej oceny, bo w tym filmie na pewno jest potencjał!

Moja ocena: 7/10.